Bert: "Ik ben er weer, ook met minder zicht"

Bert Tichelaar (54) was altijd fanatiek met hardlopen en mountainbiken bezig. Toen hij door het Syndroom van Rieger sneller dan verwacht zijn zicht verloor, stortte z'n wereld in. Toch gaf het hardlopen hem weer het vertrouwen om stapje voor stapje iets nieuws te proberen: van hardlopen op een loopband tot wedstrijden met zijn dochter als buddy.

Zijn vrouw was al met het idee gekomen om op een hardloopband te beginnen. Bert voelde daar niks voor, want hij was bang er vanaf te vallen. “Uiteindelijk schafte ik toch een hardloopband aan. Ik moest iets doen om uit dat zwarte gat te komen. Op een dag stapte ik erop. Eerst een paar stapjes, steeds iets meer en sneller. Doodeng in het begin, maar het ging! Rennen gaf voldoening. De boosheid over mijn gezichtsverlies rende ik op die manier van me af. Toen één van mijn dochters vroeg of ik met haar mee wilde trainen voor een hardloopwedstrijd, vond ik dat heel spannend. Maar iets in mij wilde ervoor gaan. We zeiden: 'We gaan het proberen, maar verwachten er niks van. We zien wel.”

Geen smoesjes

De eerste keer buiten hardlopen vond Bert verschrikkelijk. “We kozen voor een lange, rechte weg, met weinig verkeer. We hadden allebei een koord vast, zodat ik kon voelen waar ze liep. We spraken commando’s af, zodat ik weet hoe de weg loopt: 'Bocht rechts, bocht links.' Bij een smal fietspad: 'Sporen.' Dat is het teken om achter elkaar te lopen. Mijn dochter wilde het graag goed doen, en het was zelfs gezellig. Eenmaal thuis zei ze: 'Volgende week gaan we weer, geen smoesjes.'”

'Alsof ik vlieg'

Sindsdien is Bert blijven hardlopen met zijn dochters of een andere buddy met wie hij via Stichting Running Blind in contact is gekomen. “Dan geniet ik van de geluiden, de wind op mijn gezicht, het stofje dat vrijkomt als het lekker soepeltjes gaat. Soms voelt het alsof ik vlieg. Het bos zie ik niet, maar ik voel het wel. Ik ruik de bomen en hoor de vogels. Als het geregend heeft en de zon gaat schijnen, dan ruikt het bos heerlijk. Ik heb wel een beeld van waar ik ren en wat er in mijn omgeving staat. Maar negentig procent daarvan klopt niet. Misschien is het veel mooier of lelijker dan de voorstelling die ik in mijn hoofd maak.”

Nieuw zelfvertrouwen

Hardlopen heeft hem in korte tijd al veel gebracht, concludeert Bert. “Vorig jaar kon ik in een vreemde omgeving in paniek raken. Mijn ademhaling schoot omhoog, nadenken lukte niet meer. Dan voelde ik schaamte, alsof ik mislukt was. Op sommige dagen voelde het alsof ik niks meer kon. Hardlopen gaf me veel zelfvertrouwen. Van niet op de loopband durven naar wedstrijden rennen. Stapje voor stapje probeer ik nieuwe dingen.”

Door zijn nieuwe zelfvertrouwen durft hij ook weer nieuwe plannen te maken. Zo gaat hij binnenkort parachutespringen met zijn dochter en wil hij volgend jaar een halve of een hele marathon lopen. “Dat laatste zou voelen alsof ik uit de kast ben gekomen, zo van: ik ben er weer, óók met minder zicht.’”

Lees het hele verhaal met Bert Tichelaar bij Nationale-Nederlanden.