Nienke ging vanuit een rolstoel naar een lopend Nederlands record

Nienke Timmer (20) deed in 2012 mee aan een talentendag omdat ze iets anders wilde dan rolstoelbasketbal. “Tijdens die dag werd ik onder andere gescout voor atletiek. Ik had niet verwacht dat ik zou kunnen sporten zonder een rolstoel. In het begin van mijn atletiekcarrière begon ik aan wheeleren, na een classificatie bleek dat mijn spasme te weinig was om uit te mogen komen in een Wheeler. Wat dan? Ik wil wel heel graag een sport beoefenen die mogelijkheden heeft voor de paralympische spelen. Daarom besloot ik om het sprinten een keer uit te proberen, ik zat immers toch al bij de atletiek vereniging. Het lopen is zwaar maar het lukt me toch en al snel haal ik het ene Nederlandse record na het andere”.

Makkelijk was het zeker niet. Nienke heeft spasme in haar benen en lichtelijk in haar armen. “Dat beperkt mij wel. Ik kan niet ver lopen, verder dan 200 meter wordt lastig. Dan kan ik niet meer lopen en schiet het spasme er in, en kan ik geen stap meer verder zetten. Tijdens de training zoek ik echt mijn grens op en probeer ik het beste uit mezelf te halen. Ik probeer om er zo dicht mogelijk tegenaan te komen en net niet te ver te gaan. Soms voel ik dat aan, maar een spasme kan ook heel onverwachts komen en kan ik zo in elkaar storten”. Toch zorgt dit niet voor angst of demotivatie bij Nienke. “Ik ben een vechter en ga door tot ik niet meer kan”.

Ontzettend knap als je bedenkt dat een middagje shoppen met vriendinnen al een hele uitdaging is. Dat is voor ons al vermoeiend, laat staan voor Nienke. “Dan heb ik echt mijn rolstoel nodig om de rest van de week door te kunnen komen.” Je kan wel stellen dat atletiek een hoop verandering teweeg heeft gebracht, dat geldt ook voor haar
persoonlijke groei. “Ik kom uit Barendrecht dus ik reis voor de training tweeënhalf uur met de trein, dat was voor mij al een heel avontuur. Ik had voor atletiek nooit de wereld gezien. Door atletiek ben ik gaan reizen en heb ik voor het eerst gevlogen.” 

Maar het allerbelangrijkste volgens Nienke: “Plezier hebben in wat je doet, dan maakt het niet uit in welke sport. Je moet je er wel veilig in voelen om daadwerkelijk aan de bak te gaan. Ik heb wel eens momenten dat ik denk ‘moet dit?’ maar uiteindelijk heb je wel een doel dat je wil behalen”. Het team helpt Nienke daar bij. “Als het even tegen zit, zijn het mijn teamgenoten die mij opbeuren. Het is heerlijk om het niet alleen te hoeven doen. Het is fijn als iemand zegt ‘Goh, wat heb je dat goed gedaan’ en ze mij de baan af helpen. Ik heb hier vriendschappen voor het leven aan overgehouden”.