Driewielfietsen voor Simon

Toen ik in 2017 via mijn huisarts de vraag kreeg, of er Parkinson in mijn familie voor kwam, had ik geen idee wat de ziekte inhield. In mijn jeugd was het een voorstelling van oude mensen, die al bibberend de dag door kwamen en likkend aan het oude aquarium, wachten op hun dood. Een triest vooruitzicht. In de hedendaagse tijd is er veel meer bekend over de ziekte, zijn er mooie behandelmethodes ontwikkeld, maar helaas nog geen oplossing gevonden. De hersentjes zijn toch wat ingewikkelder, dan je denkt. Inmiddels vecht ik al weer 8 jaar tegen een voor mij onzichtbare tegenstander, hoewel de ziekte natuurlijk zichtbaar is. Wat iemand van mij vindt, deert mij allang niet meer. Iedere dag stel ik mijzelf een doel, en doorgaans lukt het aardig. Met de wetenschap, dat ik nu de basis dien te leggen voor de, noem het maar de 4e helft, probeer ik er zo goed mogelijk mee om te gaan. De vierde helft is de derde zonder bier, hahaha. Nee, zielig ben ik niet, er zijn plenty mensen die het veel beroerder hebben dan ik. Ik noem Parkinson een wegkaap ziekte. Heel langzaam gaan alle leuke dingen in je leven eraan, en verdwijnen in een denkbeeldige put van emoties. Zeker, ook ik heb mijn slechte dagen, en daar wordt niemand blij van. Echter de somberheid verdwijnt ter plekke, zodra ik de onbezorgde lach van 1 van mijn kleinkinderen zie. Kleinkinderen waar ik dol op ben, die ik het liefst elke dag zie en knuffelen kan. Beide zijn een vorm van medicatie, die ik het liefst elke dag in een overdosis neem. Daar leef ik voor en hoop nog vele jaren naar ze toe te kunnen op mijn nieuwe fiets. Dank je wel voor de ondersteuning. ZonnIge groet, Simon.