Waarom je niet moet settelen in de liefde – ook niet als je een beperking hebt

07 mei 2018

Toen ze vijftien jaar was raakte de Indiase Nidhi Goyal haar zicht kwijt. Nu is ze stand-up comédienne en put ze naar hartenlust uit alle ongemakkelijke en grappige situaties die ze meemaakt door haar visuele beperking. Met name over relaties en seks. Maar soms deelt ze ook verhalen van serieuzer aard. Zoals dit verhaal over haar afwijzing van een leuke man – en wat voor onbegrip dat veroorzaakte.

“We ontmoetten elkaar op een feestje tijdens Oudjaarsavond. Ik probeerde een stuk taart aan te snijden. Toen hij besefte dat ik niet kon zien, las hij de tekst voor die op de taart stond. Andere mensen begonnen te gniffelen, omdat ze het zo’n ongemakkelijk tafereel vonden waarschijnlijk. Maar hij kon het niet waarderen: ik merkte dat hij boos werd om hun lage, wrede reactie op het feit dat ik blind ben. Ik had echt nooit gedacht dat die avond zo’n memorabel moment zou worden – eentje waar ik nog regelmatig aan terugdenk!

We raakten in gesprek, en na het feest spraken we regelmatig af (wel vaak met andere vrienden er nog bij). Hij vond me intelligent, bijzonder, mooi: oftewel alle dingen waar je als vrouw op hoopt. En toen kwam dat belletje, waarin hij vroeg of ik een keer met hem uit wilde. Maar ik wees hem af. Ik vond niet dat de ‘klik’ er voldoende was.

Want er was een prachtige vriendschap ontstaan, maar meer voelde ik niet. Maar dat begrepen veel van mijn vrienden niet. Dit was de eerste keer dat een man ooit gezegd had dat hij me wel zag zitten! Ze snapten niet waarom ik niet met een ‘normale’, niet-beperkte man wilde zijn. Iemand die gewoon kon zien. Die reacties frustreerden me enorm, en ik werd er ook echt verdrietig van. Ik geloofde gewoon niet dat het genoeg was: dit niveau van vriendschap was niet hetzelfde als wat ik ook hoopte te ervaren bij mijn toekomstige soulmate.

Ik kon het ze horen denken: ‘Kan ze niet beter voor de bijl gaan als iemand interesse toont? Had ik wel een keuze als blinde? Het is toch niet echt een luxepositie. Zal er ooit weer iemand anders zijn die haar weer leuk vindt?’ Soms spraken ze die gedachten ook hardop uit.  Maar diep van binnen wist ik beter. Ik had geen kriebels of lustgevoelens als ik bij hem was.

Ik denk dat mijn afwijzing hem wel pijn heeft gedaan, maar gelukkig leed onze vriendschap er niet onder. Hij behandelde me die jaren daarna als ieder ander, als hij zijn uitdagingen op z’n werk met mij besprak, of de blunders van die dag, of als toekomstplannen ter sprake kwamen. Hij deed heel normaal over mijn visuele beperking: het leek voor hem gewoon nooit een big deal. Zijn ouders dachten daar anders over. Zijn moeder had duidelijk iemand anders voor hem in gedachten, iemand die niet zo’n last zou zijn om voor te zorgen, de rest van zijn leven.

Toen hij dat tegen me zei, was ik natuurlijk wel gekwetst, maar óók heel trots. Misschien heel stom, maar dit was de eerste keer dat een moeder van een man in mijn omgeving bang was dat haar zoon verliefd op mij kon worden. Ze zag me niet als een onschuldige, seksloze ‘gehandicapte’ vriendin van haar kind, maar als een volwaardige vrouw.

Hun afwijzing was pijnlijk, maar uiteindelijk was het niet zo ontzettend erg, want ik wilde toch niet op die intieme manier met hem verder. Misschien was het juist pijnlijker dat hij niet doorzette toen zijn ouders zijn afkeuring voor mij uitspraken. Hij gaf niet op toen ik hem afwees, die eerste keer, maar hij liet zich wel door hun weerhouden.

Nu, 7 jaar later, zijn we – geloof het of niet - nog steeds goede vrienden. Inmiddels zien we nu allebei in dat we elkaar nooit als partners gelukkig zouden maken. Daarvoor zijn we te verschillend. Mijn onderbuikgevoel klopte dus: ik had echt gelijk. Godzijdank heb ik niet toegegeven aan de druk om maar voor deze man te gaan, omdat zich misschien nooit meer iemand zou aandienen die interesse toont. Dan waren we nu allebei ongelukkig geweest. En die fantastische man? Die gaat komen, dat weet ik zeker.”

Bron: Huffington Post