Waarom denkt iedereen dat hij het uitmaakte vanwege mijn rolstoel?

De relatie van Corinne (27) liep onlangs op de klippen. Iedereen ging er, tot haar grote frustratie, vanuit dat haar rolstoel de reden was.

“Joris en ik waren zes jaar samen. De koek was op. Zo zeggen ze dat toch? We sliepen samen in één bed, maar er gebeurde niets meer. We konden wel nog goed met elkaar praten. Daarom kwam onze breuk ook niet als een grote verrassing. Hij had zijn twijfels met me gedeeld. Of de gevoelens die hij voor me had nog wel te scharen waren onder liefde. Ja, hij hield wel van me, maar was wat wij hadden vriendschap of een liefdesrelatie? In het begin schrok ik ervan. Hoe kon hij dat denken? We hadden het zo goed samen. Toen ging ik als vanzelf ook nadenken over mijn eigen gevoelens. Waren we samen uit gewenning en gewoonte, of spatte de liefde er nog vanaf? Dat laatste niet meer. Uiteindelijk besloten we samen: dit is het niet. Niet meer. We gingen uit elkaar. Op een gelijkwaardige manier, zoals het altijd tussen ons was geweest.

Drie jaar nadat we samen waren, werd er een tumor ontdekt in mijn ruggenmerg. Ik moest geopereerd worden. Joris was de laatste die me een kus gaf, voor ik de operatiekamer in werd gereden. Een paar uur later zag mijn leven er compleet anders uit. De artsen hadden iets geraakt wat ze niet hadden mogen raken. Ik belandde met een gedeeltelijke dwarslaesie in een rolstoel. Ik dacht in die tijd veel te vaak aan hoe erg dat voor Joris was. Misschien nog wel vaker dan aan hoe het voor mezelf was. Hij had een gezonde, sportieve vrouw gekozen om mee samen te zijn, nu zat ik opeens in een rolstoel. Natuurlijk was het ook niet mijn keuze, maar ik kon niet weglopen van mezelf. Hij wel van mij. In het begin was ik daar bang voor. Dat hij me zou verlaten of, nog erger, alleen bij me zou blijven omdat hij me zielig vond. We zijn toen samen in therapie gegaan. Daar groeide het vertrouwen in onze liefde weer. Hij hield van mij net als voorheen. Hij wilde bij me blijven net als voorheen. Mijn handicap had veel veranderd, maar niet aan zijn liefde.

We hebben veel gelukkige tijden gekend. Moeilijke tijden ook, maar ondanks alles kijk ik vooral terug op mooie momenten. Alle ochtendkussen, alle wandelingen (lopend en in de rolstoel) door het bos, alle etentjes, alle vrijpartijen, alle lachbuien. Dat onze relatie nu, na zeven jaar, voorbij is, is verdrietig. Gewoon om dezelfde redenen dat iedere relatiebreuk verdrietig is. We hadden allang met mijn handicap en mijn rolstoel leren leven. Dat het stuk ging, kun je aan veel dingen wijden, maar niet daaraan. Liefde komt en liefde gaat. Je ontwikkelt je, de ander ook, en je volgt daarin niet altijd hetzelfde pad. Toen ik vrienden en familie vertelde dat het voorbij was tussen ons, leefden ze mee. Ze vonden het jammer, want Joris was ook bij hen geliefd. In de gesprekken die we erover hadden, merkte ik dat ze dachten dat het door mijn rolstoel kwam. Een vriendin vroeg het me zelfs, recht voor zijn raap: ‘Denk je dat je handicap een rol speelde in zijn beslissing?’ Ik werd boos, al was zij tenminste eerlijk. Ten eerste speelde dat totaal geen rol, snauwde ik, ten tweede was het een gezamenlijke beslissing, niet alleen van hem. Het deed me verdriet, in een toch al moeilijke tijd. Blijkbaar zagen zij mij niet als volwaardig. Van sommige mensen kreeg ik later excuses. Ze hadden het niet zo bedoeld. Ik weet dat ze het goed bedoelen en dat ze gewoon bezorgd om me zijn omdat ze van me houden. Het heeft mij veel moeite gekost om mezelf, nadat ik in een rolstoel belandde, weer als volwaardig te zien. Als iemand die net zo goed meetelde als ieder ander. Joris zag mij wel zo, daar twijfel ik geen seconde aan. Na onze breuk bleef hij mijn vriend, want liefde was er wel, alleen niet meer van het passionele soort. Het is goed zo. Hij heeft mij het gevoel gegeven dat ik aantrekkelijk kan zijn voor een man, óók in mijn rolstoel. Dat vertrouwen hou ik vast.”