De hoogte- en dieptepunten van Annette nadat ze haar been verloor

Vandaag is het Wereld Kanker Dag, een ziekte waar 1 op de 3 mensen mee te maken krijgt. Zo ook Annette. Haar futuristische beenprothese wekt een hoop nieuwsgierigheid op bij buitenstaanders. Maar dat Annette (41) ‘iets rottigs’ heeft gehad met haar been, wist ze om te zetten naar iets positiefs. ‘Dat er niemand in de wereld sneller was dan ik, vond ik wel heel bijzonder.’

Pubers zetten zich graag af tegen hun ouders. Annette had die van haar op dat moment juist harder nodig dan ooit. Een week voor haar zestiende verjaardag moest haar been eraf, omdat er botkanker was ontdekt. ‘Ik kan toch niet leven met één been, dacht ik. ’s Avonds zat ik op het randje van mijn bed en ik keek naar mijn been. Ik kon me er geen voorstelling  van maken hoe het zou zijn als ‘ie er af was. Ik huilde zo veel, op een gegeven moment kon ik gewoon niet meer. Toen voelde ik een soort energie en kracht, het voelde als een vlammetje. En dat vlammetje vertelde me dat ik na de operatie gewoon weer dingen moest gaan doen.’

Sporten werd voor haar veel meer dan een hobby, het is een levensinvulling. Het is ook geen afleider van haar handicap. Juist op de atletiekbaan is haar beenprothese zichtbaarder dan ooit. ‘Maar het bijzondere is, dat ik als ik die sportprothese draag en ga rennen, ik ineens het gevoel krijg dat ik wel degelijk twee benen heb.’

Gouden jaren volgden tussen 2003 en 2008 waarin Annette zelfs wereldrecordhoudster op de 100 meter sprint werd. Ze kijkt terug op een fantastische carrière met hoogte- en dieptepunten. Zo eindigde de 100 meter sprint in Peking in 2008 in een teleurstelling. ‘De valse start van een andere atleet bracht me zodanig van mijn stuk dat ik goud aan mijn neus voorbij zag gaan. Ook al is het een tijd geleden, de teleurstelling van dat moment kan ik nog steeds voelen.’

Accepteert ze het feit dat ze haar been is kwijtgeraakt? Ja en nee. ‘Op een bepaalde manier moet je het accepteren, omdat je moe wordt van het er steeds tegenin gaan. Aan de andere kant is het moeilijk te accepteren dat wanneer je pas vijftien jaar bent je kanker krijgt, wat miljoenen anderen niet krijgen. Maar om lol te maken en goede gesprekken te voeren, daar heb je geen been voor nodig. De kwaliteit van het leven haal ik uit andere dingen: je vindt in alles altijd wel je weg.’

Fotograaf: Mathilde Dusol