Weg met die rolstoel, ga skiën!

Tom Cannalonga (52) is altijd al gek geweest op sporten, en vooral op skiën. Toen hij op de middelbare school zat, was hij lid van een ski club. Dat was voorgoed voorbij toen hij verlamd raakte. Tenminste, dat dacht hij.

Ik was aan de kust, aan het feestvieren met mijn vrienden. We hingen rond en dronken biertjes. We besloten om er op uit te gaan om te surfen, om zo weer nuchter te worden voordat we weer naar huis gingen. Ik zwom in de oceaan, pakte een golf en dreef mee richting het strand. Ik was behoorlijk dronken op dat moment, en mijn lichaam kwam veel te dicht bij de kust. Daar sloeg de golf neer tegen de kustlijn, waardoor ik in het ondiepe water werd gegooid en mijn nek brak. In gedachten zei ik tegen mezelf: Nu is het voorbij, Tom. Je bent dood. Op dat moment lag ik met mijn gezicht in het water en ik kon me niet meer bewegen. Gelijk daarna dacht ik: nee! Ik wil helemaal niet doodgaan. Het volgende moment dat ik me herinner lag ik op mijn rug zodat ik kon ademen. Hoe ik op mijn rug terecht gekomen ben dat weet ik niet, want bewegen lukte niet meer. De strandwacht kwam eraan gerend, vervolgens arriveerde de ambulance en werd ik naar het ziekenhuis gebracht.

In het ziekenhuis kreeg ik te horen dat ik voorgoed verlamd was. De dokter vertelde me dat ik nooit meer zou lopen, en ook nooit in staat was om kinderen te krijgen. Ik kreeg een hele lijst te horen met dingen die ik nooit meer zou kunnen doen. Dat was de boodschap van de medici: hetgeen ik niet meer kon. Terwijl ik later leerde dat alles wat ik volgens hen niet zou kunnen, ik toch gewoon kon doen. Want ik werd vader van drie geweldige kinderen: mijn dochters Gina (22), Nicole (21) en Rachel (18).

Voordat ik verlamd raakte, vond ik allerlei sporten leuk, zoals skateboarden en kick boksen, maar het meest gek was ik op skiën. Toen een vriend bij me langskwam en me vertelde over een te gekke ski-trip die hij had gemaakt, onderbrak ik hem halverwege zijn verhaal en zei: ‘Ik wil dit niet horen, want ik raak er gedeprimeerd van dat ik dit niet meer kan.’

Hij zei: ‘Ik zag een jongen met een dwarslaesie die over het parcours ging met een zitski.’ Wow, dat wil ik ook, dacht ik gelijk. Ik verzamelde een berg informatie en vervolgens nam ik lessen. Ik leerde hoe ik in de ski lift kon stappen en hoe ik van de berg af kon skiën. Ik hou er zo van! Zodra ik uit mijn rolstoel ben en één ben met mijn skis, kan ik overal heen waar er maar sneeuw ligt. Ik doe niet onder voor skiërs die rechtop staan. Alles wat zij kunnen, kan ik ook. ‘Holy moly’, zeggen anderen weleens, als ze me over de zwarte piste zien gaan met enorme snelheid. Ooit was ik aan het skiën met een gast die me niet bij kon houden en niet voor mogelijk hield wat ik kon met een zitski. Ik lachte en zei: ‘Iedereen met een beperking kan doen wat ik doe. Ik kan niet lopen, maar ik kan wel vliegen.’

Op mijn voormalige website poste ik foto’s en video’s. Daardoor raakten anderen geïnspireerd. Wildvreemden belde me op en vertelden me dat ze een familielid hebben die dol was op skiën, en nu depressief was omdat ze dat wegens verlamming niet meer konden. ‘Ik heb je video laten zien en nu heeft hij zelf een vereniging gevonden waar hij het zitskiën kan leren.’ Zulke feedback betekende alles voor mij. Het voelt zo goed om het voor elkaar te krijgen dat iemand met een beperking weer een glimlach op zijn gezicht krijgt.

Als je in een rolstoel zit en je leert hoe je moet skiën, dan voel je je zo vrij als een vogel. Je kunt gaan waar je heen wilt gaan je kunt doen wat iedereen doet. Ik geloof echt dat een beperking voor het grootste gedeelte mentaal is, in plaats van fysiek. Want fysieke uitdagingen kunnen we aan, als we mentaal sterk zijn. Ik ben daar het levende bewijs van. Want als ik een berg af ski, dan hoef ik niet te lopen, ik kan dan vliegen.

Bron: wheel-life.org