Moet Vivian stoppen met paardrijden?

Paardrijden was lange tijd Vivian's sport. Nu is ze toe aan iets anders, maar wat….

Op mijn 13e begon ik met paardrijden: dat betekent dat de tien jaar trouwe manegedienst in zicht komt. Tien jaar! Ik heb ruiters zien komen en gaan, op zeven pony’s gereden, van zes instructrices les gehad en waarschijnlijk wel een stuk of tien begeleidsters naast me zien lopen. En na al die jaren kan het bijna niet anders of mijn eigen houding ten opzichte van het paardrijden is veranderd, simpelweg omdat ik zelf ook ben veranderd en in die tien jaar een complete levensfase heb meegemaakt. De manege is in die tijd altijd een constante factor geweest, maar de laatste weken begin ik me toch steeds vaker af te vragen of ik dat zo wil houden. Maar als ik stop met paardrijden. Wat dan?

Plezier is nooit het probleem: zodra ik eenmaal op een paard zit en een fijne buitenrit maak, figuren rijd in de binnenbak of er vandoor ga in een vliegende draf, ben ik in mijn element en vind ik het helemaal leuk. Maar als ik aan mijn toekomst denk, zie ik niet per se meer een eigen paard voor me, en eigenlijk zit paardrijden helemaal niet in mijn toekomstplaatje. Ja, oké, als mijn fantasie van trouwen met een rijke man en op een mooi landgoed wonen uitkomt, zal er ook absoluut een stal komen met een stuk of drie paarden. Mijn liefde voor paarden en mijn lol tijdens het paardrijden zijn niet veranderd, maar mijn prioriteiten, mijn leven en ik zelf wel.

Ik merk het aan het feit dat ik makkelijker afbel als ik moe ben, een volle agenda heb of gewoon een vrije zaterdag wil. Het heeft niet eens zozeer te maken met willen uitslapen of geen zin hebben in het energievretende ritueel van paardrijdkleding aantrekken vooraf en douchen achteraf, maar gewoon met het gevoel dat ik mijn zaterdag liever anders door zou brengen. Het gevoel dat ik tijdens het rijden al niet kan wachten om straks lekker thuis te zijn en een middag bloggend of schrijvend door te brengen.

Toch is de echte stap naar stoppen nog heel groot, want zonder het paardrijden zal er een gat ontstaan. Een gat dat zou betekenen dat ik naast school geen vaste uitingsvorm meer heb en ook geen lichaamsbeweging meer. Want als ik zou stoppen met paardrijden, kom ik veel minder onder de mensen en dat is fijn voor mijn vrije tijd, maar misschien minder goed voor mijn sociale leven. Als ik stop, wil ik op zoek naar een andere sport: de lichaamsbeweging die ik elke week vaste prik krijg door het rondwandelen op de manege, het op- en afstijgen, het aansporen van mijn paard en het bewaren van mijn evenwicht, heeft me in de afgelopen jaren beduidend veel sterker gemaakt. Dat wil ik gewoon niet missen.

Wat zou ik dan moeten doen? Meer focussen op conditietraining, dus vaker oefeningen doen voor mijn beenspieren en vaker buiten een stukje gaan lopen met de rollator? Prima optie, maar de ervaring leert dat je zoiets toch al snel verwaarloost – en in winterweer buiten gaan lopen zie ik mezelf ook niet echt doen. Yoga? Dat is iets wat ik eerder geprobeerd heb en erg leuk vind, maar voor veel oefeningen heb ik de spierkracht niet en met meditatieve oefeningen alleen train je je lijf niet echt. Zwemmen? Dat vind ik leuk en is erg goed voor me, maar ook zodanig vermoeiend dat ik dan waarschijnlijk daarna niets meer aan mijn dag heb. Naar de sportschool dan maar? Ik geloof niet dat ik mezelf dat echt zie doen…

Of ik stop met paardrijden weet ik nog niet. Ik ben er nog niet over uit of ik dat nu wel echt wil en ook nog niet wat er dan voor in de plaats moet komen. Voorlopig heb ik er nog genoeg aan dat ik er altijd wel weer van geniet zodra ik bezig ben. Ik zie na mijn  tienjarige jubileum wel weer verder.

Zoek je ook een nieuwe sport, of ben je benieuwd om eens een sport bij jou in de buurt uit te proberen? Kijk dan even hier.

Vivian van Leeuwen (23) is docent Nederlands in opleiding en heeft een zeldzame darmziekte met chronische vermoeidheid, doofheid, slechtziendheid en rolstoelafhankelijkheid tot gevolg.