Jessica (47): ‘Braille gaf me mijn grote passie terug'

Het is vandaag Wereld Brailledag. Voor Jessica, die langzaam blind werd, betekent braille dat ze nog kan genieten van haar grote liefde: kookboeken.

‘Ik ben gek op koken. Op het aanrecht van mijn keuken staat een kookboekhouder. Iedere ochtend bladerde ik er doorheen en koos wat we die avond zouden eten. Een vegetarische lasagne, kikkererwtencurry of een heerlijke gratin. Gewoon aardappels, groente en vlees kwam hier nooit op tafel. Koken was mijn uitlaatklep. Zelfs na een lange dag werken, ging ik nog uitgebreid boodschappen doen en stond twee uur te koken. Mijn man klaagde soms dat we zo laat aten. Ik hoorde zijn maag knorren. Maar wanneer ik mijn maaltijd presenteerde, klaagde hij niet meer. Dan begreep hij waarom het zo lang duurde en genoot iedere avond als in een restaurant.

Ik was 45 toen ik een inwendige oogontsteking kreeg en daarbij complicaties. De dokter riep me in zijn steriel witte wachtkamer en vertelde me dat wat ik al verloren had aan zicht, waarschijnlijk nog maar het begin was. Ik zou in een positief scenario slechtziend worden, in een negatief scenario helemaal blind. Het eerste waar ik aan dacht was aan mijn kookboeken. Gek, misschien. Ik dacht: dat kan niet meer. Ik kan mij en mijn man niet meer iedere avond verwennen met de meest zalige gerechten, gekookt uit één van de kookboeken, waarvan ik de meeste van mijn moeder had geërfd.

Wat volgde was een onwerkelijke tijd. Een tijd van veel tranen uit ogen die me in de steek lieten. Ik verloor met mijn zicht zoveel meer. In mijn hoofd heb ik een plaatje opgeslagen van hoe mijn man eruit ziet. Zijn donkere haar, zijn prachtige, bruine ogen. Zo zal hij er voor mij altijd uitzien, al vertelt hij zelf dat hij zijn eerste grijze haren heeft ontdekt. Ik zal ze nooit meer zien. Er was zoveel om opnieuw te leren. Ik ging zelfs een paar maanden intern naar een revalidatiecentrum om het me allemaal eigen te maken. De straat op zonder zicht. Trap lopen zonder wat te zien. Zelfs werken zonder zicht. Toen dat allemaal lukte, wilde ik ook weer koken.

Op een online forum praatte ik over de mogelijkheden. Wat zou me kunnen helpen? Binnen een uur had ik 15 reacties. Iedereen zei: leer braille en vergroot je wereld weer. Meteen schreef ik me in voor een cursus, waar mijn man me trouw naartoe bracht. Thuis studeerde ik me suf. Een brailleboek in mijn hand, de instructies draait ik af op een cd. Het duurde lang. Ik vond het zwaar. Mijn hersenen kenden dit niet. Ze moesten wennen aan wat ik ze probeerde te leren. Mijn vingers werden gevoeliger, herkenden de puntjes en hun positie steeds beter. Het duurde ruim een jaar voor ik echt braille kon lezen.

Op een dag in februari was mijn man vrij. We gingen samen naar een speciale boekwinkel aan de andere kant van het land. Daar kocht ik mijn eerste braillekookboek. Thuis zette ik de kookboekstandaard weer op mijn aanrecht, met het boek erin. De blijdschap die ik voelde toen ik de eerste pagina probeerde te lezen en het begreep. Die avond kookte ik met de hulp van mijn man. Want ik kon wel lezen, maar die hete pannen en het snijden waren nog een uitdaging. Het werd Beef Wellington met paddenstoelen. Hij was precies goed. Sappig, zacht met een krokante korst. We genoten van het eten. Al genoot mijn man nog meer van de glimlach op mijn gezicht, zo zei hij achteraf. Ik ben met mijn zicht veel verloren, maar dankzij braille heb ik mijn grote passie terug.’