Karla maakt een statement over haar handicap

27 januari 2018

Karla is vanwege meervoudige handicaps niet in staat een ‘normale’ baan te hebben. In een brief schrijft ze waarom dat voor haar eigenlijk juist een zegen bleek.

‘Het is interessant dat veel mensen zonder handicap die ik ontmoet zeggen dat ze zich niet kunnen voorstellen hoe het is om mijn leven te leiden. Ze bedoelen daarmee: ze kunnen een leven met een beperking niet voor zich zien. Voor mij klinkt dat gek, want dit is het enige leven wat ik ken.

Ik ben de eerste die zal toegeven dat leven met een beperking niet voor zwakkelingen is. Maar eerlijk gezegd; niemand leidt een makkelijk leven. Iedereen krijgt te maken met tegenslag en iedereen heeft een storm om doorheen te ploegen.

Natuurlijk is het frustrerender als je een handicap hebt omdat je je moet aanpassen om iets te laten werken. Dit geldt vooral als het aankomt op vermaak en het tegengaan van verveling als je niet een 9 tot 5-baan hebt. Ik zal eerlijk zijn: in het begin en tijdens mijn tienerjaren kon ik mezelf niet zo goed vermaken. Als ik teruglees wat ik als tiener schreef, ben ik blij dat ik niet meer zo ongelukkig en verveeld ben met de huidige staat van mijn leven. Ik ben blij dat ik grotendeels over de verveling heen ben gegroeid.

Doordeweeks ben ik grotendeels aan huis gebonden. Veel mensen krimpen in elkaar bij de woorden ‘aan huis gebonden’ omdat het klinkt alsof je vastzit. Ik zit vast in die zin van het woord dat ik niet zelfstandig kan autorijden of naar een winkel kan gaan. Mentaal zit ik namelijk niet vast.

Sinds ik besloot om te gaan schrijven, wat de beste keuze ooit was voor mij, heb ik geen ruimte meer voor verveling. In mijn hoofd ben ik altijd bezig, of dat nou is met schrijven, lezen of tekenen. Inmiddels schrijf ik voor drie verschillende sites en heb ik een persoonlijk blog.

Voor iemand die wakker wordt en vrij naar z’n kantoorbaan kan rijden, klinkt dit misschien als een martelgang. Maar dat is het niet. Ik hou van schrijven en vooral als ik daarmee een impact kan hebben op anderen. Ik schrijf niet alleen voor mezelf. Ik schrijf voor de gehele gehandicapte populatie en al mijn andere lezers. Voor mij is mijn leven net zo normaal als dat van ieder ander. Ik zie het simpelweg niet als saai of traumatisch. Ik neem in het leven wat me gegeven is en probeer het beste te maken van mijn situatie.

Leven met een beperking in combinatie met ernstige vermoeidheid en al het andere dat komt kijken bij een hersenverlamming, maakt werken moeilijk zo niet onmogelijk voor me. Ik laat dat niet mijn leven beheersen, omdat ik geloof dat mijn werk vanuit huis minstens zoveel impact heeft als een kantoorbaan van iemand anders. Voor mensen zoals ik zijn in deze wereld zoveel hoepels en obstakels waar je door- en overheen moet springen. Als je iets vindt wat je vanuit huis kunt doen en je denkt dat het anderen raakt; ga ervoor. Zelfs als het niet meteen geld oplevert. Het belangrijkst is dat het je gelukkig maakt.

Natuurlijk zijn er momenten waarop het leven me in de weg zit en ik niet afhankelijk zou willen zijn van anderen. Het kan verdomde lastig zijn je niet een last te voelen wanneer je op anderen moet leunen. Ik zie mijn leven voor het grootste deel als een zegen en ga alleen maar door met groeien.’

Bron: The Mighty